فقط دعا کنید همین امشب بمیرم
شب را نوشیده‌ام .
وبر این شاخه‌های شکسته می‌گریم.
مرا تنها گذار
ای چشم تبدار سرگردان!
مرا با رنج بودن تنها گذار.
مگذار خواب وجودم را پرپر کنم.
من اینچنین خاک آلود/ از تدفین رفتنت آمده ام / بارانی ام را بگیر / خیس از تمناست...
تا چشم کار می کند تو را نمی بینم.
از نشان هایی که داده اند باید همین دورو برها باشی
زیر همین گوشه از آسمان که می تواند فیروزه ای باشد
جایی در رنگ های خلوت این شهر
که در عطر سنگین همین ماه
که شب بوها را گیج کرده است
پشت یکی از همین پنجره ها
که مرا در خیابان های در به در این شهر تکثیر می کند
تا به این جا
تمام نشانی ها درست از آب در آمده است
آسمان / ماه / شب بو های گیج
میز صبحانه ای در آفتاب نیمروز
فنجان خالی قهوه
دستمالی که بوی دست های تو را می دهد
و سایه ی خنکی که مرغابیان
به خرده نانی که تو بر آن پاشیده ای تک می زنند
می بینی که راه را اشتباه نیامده ام
آنقدر نزدیک شده ام
که شبیه تو دیگر به ندرت می بینم
اما تا چشم کار می کند تو را نمی بینم
تو را ندیده ام.....
.............................
هر از گاهی آینه ی دستشویی من
به زبان می آید
و حر ف های عجیبی می زند
مثلا می گوید:
تنهایی بهای سنگین زلال ماندن است
من نیز پرده بخار آلودش را پس می زنم
تبسمی آغشته به کف خمیر دندان
تحویلش می دهم
چراغش را خاموش می کنم و به میان شما باز می گردم
از نمی گردی می دانم
دلم به بوی تو آغشته است
سپیده دمان
کلمات سر گردان بر می خیزند
و خواب آلوده دهان مرا می جویند تا از تو سخن بگویم
کجای جهان رفته ای
نشان قدم هایت چون پرندگان همه سویی ریخته است
باز نمی گردی می دانم
و شعر چون گنجشک بخار آلودی بر بام زمستان
به پاره یخی بدل خواهد شد
شمس لنگرودی
من باشم یا نباشم
سیاه یعنی شب و کوچه ی تاریک
یعنی صدای روشن تو بعد از خداحافظی
من باشم یا نباشم
هر شب رویای من در این کوچه تو را می بوسد
سفید یعنی بیمارستان
و پره های پنکه ی لاغر یعنی دنیا دور سرم می چرخد
تو نیستی که شبم را پا شویه کنی
و من در ملافه ای سفید
خودم را به مرگ زده ام......
هر که را از دور می بینم گلویم خشک می شود
می ترسم نکند این بار اشتباه نگرفته باشم
من به دنبال تو می آیم تو از من بگریز
بگذار دیرتر بمیرم
............................
تازه می فهمم
که چشم های تو کم کم
کم می شود
من تنها می شوم
تو تنها....
نه!
این فعل حذف به قرینه ی معنا نمی شود
می دانم نمی شوی
دیگه هیچی من رو راضی نمی کنه
ممنون بابت پیام ها و ایمیل های محبت آمیزتون برای این مدت که نبودم
چتر های ما عطر باران های بسیاری را
در خود پنهان کرده اند
اما همواره حسرت رگباری را به دل دارند
که در پیراهن های نازک تابستانی
غافلگیرمان می کند
هنم سرگردان
شب را نوشیده‌ام .
وبر این شاخه‌های شکسته می‌گریم.
مرا تنها گذار
ای چشم تبدار سرگردان!
مرا با رنج بودن تنها گذار.
مگذار خواب وجودم را پرپر کنم.
.:: چی بگم ::..
از آرشیو....
چه بگویم ؟ وقتی نمی دانم چه باید گفت ...
چه بنویسم وقتی دستانم توان نوشتن ندارد .
با بغض هایی که راه گلویم را بسته چگونه فریاد برآورم ؟
فریاد برآورم و بگویم خسته ام !
کاش می توانستی این همه غم و اندوه را در چشمانم ببینی .
کاش رویت را بر نمی گرداندی ...
کاش در چشمان من نگاه می کردی و دردم را می دیدی .
کاش می فهمیدی دنیایی از اندو در دل . و هزاران حرف نگفته بر لب و دریایی از اشک بر دیده داشتم ...
می دانم هیچ چیز تغییر نخواهد کرد
اما هر روز تلاش می کنم
هر روز کمی سخت تر از دیروز ...
خدایا ! کمکم کن
(یه اهنگ که به من حسابی حال داد از محسن یگانه بیا ادامه مطالب همین اهنگی که داره تو وبم می خونه)
دلم تنگ است...
دلم برای کسی تنگ است
که چشمهای قشنگش را
به عمق آبی دریای واژگون می دوخت
وشعرهای خوشی چون پرنده ها می خواند
دلم برای کسی تنگ است
که همچو کودک معصومی
دلش برای دلم می سوخت
و مهربانی را نثار من می کرد
دلم برای کسی تنگ است
که تا شمال ترین شمال
و در جنوب ترین جنوب
همیشه در همه جا آه با که بتوان گفت
که بود با من و
پیوسته نیز بی من بود
و کار من ز فراقش فغان و شیون بود
کسی که بی من ماند
کسی که با من هست
کسی که ....
دگر کافی ست
من هستم
اینجا من هستم؛ سکوتی محض
سکوتی شکسته و درهم بخاطر هر روز ندیدن تو
اینجا من هستم ؛ تهی از زندگی و روزمره‌گی
خالی‌تر از همیشه؛ با کلافی درهم و پیچ در پیچ
معنی سکوتم را با چشمانم برایت بارها فرستاده‌ام
اینجا من هستم با آوازی که هرگز نشنیدی
من هستم و سازی مبهم
اینجا من مانده ام تنها در پس اندوه صدای کهنه سازم
من هستم و گلی پرپر شده از عشقی کور
من هستم و یکرنگی شکسته‌ام
اینجا در شهری دور من مانده‌ام به انتظار هر لحظه که میایی
در شهری خاک گرفته و غروبی تنگ
که سینه‌ام را هر آن می‌درد
اینجا من مانده‌ام و سرمایی که استخوانم را داغان کرده است
من هستم سیمایی شکسته‌تر از همیشه
اینجا من هستم و خیال همیشگی
در سایه های سبز باران
سرو بلند و سایه های سبز باران
بانگِ کلاغ مانده در راه،
رؤیای پرواز
تا ارتفاع آبی وهم،
تا چشمه های ابر
بام سپید آرزوها...
در این غروب غربت آسا،
سودایی ام،
در چرخه های چرخ توفان،
مستِ هوای خیس از عطر اقاقی،
در امتدادِ کوچه های کهنه کاج
سورنای خوش آهنگِ باد و،
ساز باران...
**مهربان باش**
می توان با یک گلیم کهنه هم روز را شب کرد و شب را روز کرد
می توان با هیچ ساخت
می توان صد بار هم مهربانی را خدا را عشق را
با لبی خندانتر از یه شاخه گل تفسیر کرد
می نوان بی رنگ بود
همچو آب چشمه ای پاک و زلال
می توان در فکر باغ و دشت بود
عاشق گلگشت بود
می توان این جمله را در دفتر فردا نوشت
خوبی از هر چیز دیگر بهتر است...
..........تو هم می تونی پرواز کنی ..........
ارون نباش.....ابر باش....
بارون نباش که با التماس خودت رو به شبشه بکوبی ...
ابر باش که همه منت باریدن تو رو بکشن
تپه تنهایی
می روم در شب در تنهایی روی یک تپه بلند می خوانم اوازت را
گوش کن شاید بشنوی شاید لمسش کنی دوست داری که پرواز کنی
سمت یک کوه بلند شاید بشنوی انجا a
به دور دست می نگرم پنجره ام را باز کردم شاید که بنشیند کبوتری
باد سردی می وزد ماه می درخشد
ابر ها را فرا می خواندباز قسط بی وفایی دارد
شاید که صدای تنهایی اش را کسی نشنیده باشد او نیز می رود
ارام به باد گوش می دهم صدایی می شنوم .......
صدا اشناست صدای ناله تک درخت کاج است انطرف تر در تاریکی ناله می کند
او نیز تنهاست می نالد زوزه می کشد که چرا تنهاست
موسق می نوازم موسیقی تنهایی شاید فراموش کنند غم را غم تنهایی
ارام ارام من نیز به همراه باد در تاریکی شب محو می شوم در سکوت
شاید که بشنود موسیقیم را در باد.....
| قالب جدید وبلاگ پیچک دات نت |
درباره سایت
منوی سایت
آرشیو سایت
پیوند ها
اختصاصی ویژه
طراح قالب
امکانات سایت